We schrijven 1983, een dag in Juli. Ik weet het nog maar al te goed, het was een warme zomerdag. Klas 6 van basisschool ''De Groene Linde''. Met meester Jaap Beneder als waarnemend onderwijzer. Een week eerder hadden we de laatste schooldag gehad. We gingen allemaal naar het Voortgezet Onderwijs. Men had mij de MAVO geadviseerd wat nu tegenwoordig bekend staat als de theoretische kant van het VMBO. Desondanks had ik voor mezelf een andere keuze gemaakt, ik moest en zou de techniek in. Het werd dus de LTS, de Lagere Technische School. En vier jaar later de MTS richting elektrotechniek. Van deze keuze heb ik overigens nooit spijt gehad. Men keek mij vreemd aan omdat ik goede cijfers had, maar dat kon mij geen pepernoot schelen. Ik moest en zou een technisch vak leren, dat wilde ik heel graag. Ik knutselde al met elektronica thuis en vond dat helemaal geweldig, en wilde daar echt iets mee gaan doen. En dus geschiedde.
Een week later werd er een schoolverlatersfeest georganiseerd bij een klasgenote thuis. Haar Vader en Moeder runden een Hotel slash zalencomplex, dus dat was niet moeilijk. Vierentwintig kids, zonder ouders. Ik wilde er niet heen, want ik werd al genoeg gepest. Maar ik moest. Mijn ouders hadden een bijdrage gedaan en ik kon er niet onderuit. Met lood in mijn schoenen ging ik erheen. Nog geen half uur later zat ik al buiten in mijn eentje te dubben of ik niet stiekem weg moest glippen. Werkelijk niemand bekommerde zich om mij. Ik heb het volgehouden overigens. Met heroïsche pogingen om mezelf te overtuigen dat het beter voor me was als ik bleef. Ik keek naar binnen en zag mijn klasgenoten plezier hebben. Ik kon alleen maar denken aan hoe zo snel mogelijk mezelf naar het einde van de dag te loodsen. Weg van de veroordelingen en pesterijen. En zo snel mogelijk maar mijn oma.
Veertig jaar later, begin November. Ik stap uit een vliegtuig op Schiphol. Mijn zus staat me op te wachten en samen gaan we mijn bagage halen. Zegt ze opeens tegen me, ''Wie had dat gedacht, terug uit Amerika. En dat voor iemand die jaren niets durfde en niets wilde''.
En dat was precies wat het was. Jarenlang heb ik moeite gehad met simpele dingen zoals nieuwe mensen leren kennen, mezelf er toe zetten om dingen te ondernemen en gewoon een gesprek aanknopen met een wildvreemd iemand. Stapje voor stapje is dat verbeterd. Ik ging al naar concerten in mijn eentje, soms met een goede vriend. Sinds een jaar of tien durf ik prima ergens binnen te stappen en een gesprek aan te knopen met iemand. Die schaamte voor mezelf zal wel nooit meer overgaan, maar.....ik weet hoe ermee om te gaan. Door hulp van professionals, maar ik mag wel zeggen voor zeventig procent gesteund door mensen die ik her en der heb leren kennen. Salt of the Earth people die allemaal verder kijken dan hun mooie neuzen lang zijn. Die mij niet veroordelen op hoe ik eruit zie, maar geïnteresseerd zijn in wat ik te vertellen heb. Hoe ik over dingen denk. Die veelal mijn capaciteiten waarderen en dat vooral uitspreken. Die aan mij denken als ze iets zien in de natuur, in de supermarkt, in de pan, in de lucht, waar dan ook.
Ik kan hier met geen pen beschrijven hoe belangrijk dat is geweest voor mij. En nog. Mannen onder elkaar, gekscherend over niemendalletjes, een drankje aan de bar. Lieve meiden die mij een gevoel geven er echt bij te horen. Alles omvattend heet dat een leven, geloof ik.
En ja, ik geef toe, vrouwelijke aandacht is iets wat mij blij maakt. En dat kan van alles zijn - van een gezellig samenzijn met een vriendin (of vriendinnen) tot aan een heftig telefoongesprek om me te helpen in mijn voortgang des levens. Een stapje hoger dan dat zit er niet in - dat idee heb ik allang aan de kant geschoven. Daar heb ik ook vrede mee, overigens.
Ik probeer als persoon zijnde voor iedereen behulpzaam, aardig en lief te zijn. Er te zijn mochten jullie mij nodig hebben. Da's wel het minste.
En dus, dames en heren, wilde ik jullie allemaal bedanken. En ja, ik heb heel veel zelf gedaan, maar zonder jullie was ik nooit zo ver gekomen. Dan was deze persoon waarschijnlijk niet naar Amerika gegaan. Had ie ook niet op zijn rug gelegen in de brandnetels, trouwens. Of een feest gegeven voor zijn 50,7e verjaardag.
Reactie plaatsen
Reacties