Ik heb alles gezien.
Ik zag zeeën van duisternis
als een zwart kolkende verbintenis.
Ik zag het helderste licht
in de kleinste vuurvliegjes in het maangezicht.
Ik zag mijn blijdschap en ik zag mijn pijn
is dat alles wat we ooit zullen zijn?
Een onafgemaakte zin
zonder de gedachte aan een nieuw begin.
Een half geschreven verhaal
maar met helaas geen enkel moraal.
Klaar?
Zonder een einde.
Misschien niet altijd even leuk
verwijzend naar een Oud Hollandse spreuk.
Want ik weet wat ik koos
en ik zag wat ik had.
En voor meer ga ik niet meer vragen
ik ga geen pijn meer verdragen.
Want Ik zag wie ik was
en ik weet wie ik zal zijn
Dus mijn werk hier is klaar.
Ik heb niks meer om te zien.
Hij sloot zijn ogen.
Alles wat er nog over was was duisternis.
En met een zucht sprong hij in het diepe.
De tijd stond stil.
Langzaam keerde hij terug naar de harde werkelijkheid.
Hij sloeg de laatste pagina om,
om een witte bladzij te onthullen.
Hij kon niet geloven dat het boek nu al uit was.
Dit boek was als…
een ander leven, een nieuw huis.
Hij had er vrienden in gemaakt
En ook vijanden.
Hij bleef maar lezen, steeds meer willend,
stiekem hopend dat het nooit zou eindigen.
Zijn ogen dansten over de pagina’s.
Hij voelde hun blijdschap, hun verdriet, hun pijn.
Het papier sneed in zijn vingers als hij de bladzijde omsloeg.
De woorden die hem in het hart raakten
alsof de schrijver een mes had en zijn ziel aanviel.
Hij was verliefd geworden op elke karakter
en huilde als de schrijver besloten had er weer een te laten gaan.
Maar nu was het allemaal voorbij
de laatste pagina, het boek was uit
zijn hart gebroken
maar nog steeds kloppend, wachtend op een nieuw avontuur.
1993.
Reactie plaatsen
Reacties