Vandaag ga ik het hebben over scheidingsmuren in het brein en een geheim ingrediënt. Twee totaal verschillende dingen die aan het eind dichter bij elkaar liggen dan je denkt.
Iedereen heeft wel eens een blokkade tussen gevoelens en gedachten. Wat wij voelen is niet altijd wat wij denken, en vice versa. Een simpel voorbeeld als volgt :
We weten allemaal van de hoed en de rand over de friet/patat discussie. We weten allemaal wie er gelijk heeft, en ook weten we allemaal dat diegene die fout zijn fout zijn, en dat diegene die goed zitten goed zitten. Een scheidingslijn tussen enerzijds het prachtige Noorden, daar waar men klaarblijkelijk de ballen verstand heeft van Bourgondische vraagstukken, en anderzijds het Zuiden waar het Bourgondische element zo hoog in het vaandel staat zodat zij denken dat zij qua Bourgondische vraagstukken de meester zijn en de rest de leerling. Een simpel geschiedenis feit bewijst dat sinds jaar en dag de friet is uitgevonden in Frankrijk en deze door Napoleon is verspreid richting het Noorden. Ergens halverwege Nederland is Napoleon gestopt met de friet en sindsdien is de aardappel veranderd in gesneden reepjes, waarbij het Zuiden de benaming respecteert en het Noorden maar wat an rommelt.
Ik heb ooit jaren geleden een discussie in een cafetaria in Zaltbommel gevoerd met een uitbater die het waagde ''patat'' op de kaart te zetten. Die beste man is er waarschijnlijk nog niet goed van. Mijn gedachten zeggen dan - wel, als hij het patat wil noemen...laat hem. Mijn gevoelens zeggen - flikker op met je patat. Ik wil geen hele aardappelen gefrituurd, maar reepjes.
Mijn gevoelens zeggen soms dat men in het Noorden misschien wel een punt heeft, want nergens heeft Napoleon zwart op wit gezet dat gesneden aardappelreepjes friet moeten heten. Mijn gedachten daarintegen verzet zich met hand en tand tegen deze tirannie van cultuurgoed.
Die tweedeling - oftewel het verzuilen komt vaak voor en wordt soms omschreven als dom, soms als geniaal en in dit voorbeeld totally nuts. Want wie ben ik om te zeggen.....''he, ik kom uit het Zuiden en als het friet is dan is het friet, en geen patat!''. En natuurlijk heb ik gelijk en de Noorderlingen niet, maar als zij het hun eigen willen maken.... maar kom achteraf niet klagen dat je van de frietpolitie op je falie krijgt. Ik heb U verwittigd!
Nog zo'n tweedeling is mijn Chocolade Mousse. Die mousse die iedereen lekker vindt, en soms wordt gezien als..... wel....afrodisiacum. Maar dat heeft meer te maken met het feit dat er chocolade in zit. In feite ben ik zo anti-afrodisia ben als maar zijn kan. Ik hecht veel meer waarde aan het gesprek en elkaar helpen en bij elkaar een lach op het gezicht toveren. Mental support. Maar wil ik dat mijn mousse ''afrodisiacaal'' is? You bet!
Er zit echter een geheim ingrediënt in wat die mousse extra lekker maakt. En eigenlijk wil ik dat niet vertellen, maar toch ga ik het doen. Iedere vezel in mijn lichaam zegt dat ik het niet moet doen, mijn gevoel zegt : Het is niets bijzonders, de mousse is eigenlijk de chocolade en hoelang je mixt, en dat beetje extra is gewoon een huis, tuin - en keuken ding die mijn mousse ''Kerstachtig'' doet smaken. Want het is in feite niets meer dan een snufje kaneel en een mespuntje nootmuskaat. Maar het is dat WOW effect wat telt.
En nu jullie dus weten wat er bijzonder is aan die mousse verwacht ik van jullie dat vanaf vandaag, 26 November 2024 er NERGENS meer over patat wordt gesproken. Of er komen vodden van. En met vodden bedoel ik discussies. Die gaan nergens over, maar laten jullie en mezelf wel lachen. En dat is waar ik een ster in ben. Althans, dat denk ik. Ik schijn ook nog heel veel van muziek te weten. En kunst. En tweedegraads breuklijnen in titanium.
Of gaan jullie me daar ook in zitten te betwisten? Kom maar op, mensen! Ik lust jullie rauw :-)
Reactie plaatsen
Reacties