In een normaal leven heeft een mens een aantal keerpunten. Keerpunten die kunnen zorgen voor een totale ommekeer in iemands denkwijze en hoe deze toe te passen. Voor deze keerpunten zijn we overtuigd van bepaalde dingen en blijven overtuigd tot het tegendeel bewezen is, en meestal wordt dit tegendeel met toeval in je schoot geworpen en heb je dit van tevoren nooit zien aankomen. Dat is de manier waarop we leren in het leven en vormt ons ''along the way''.
We schrijven 1989. Ik was net achttien geworden in een zomer die nog altijd te boek staat als een van de mooiste ooit. De Lambada was niet meer weg te denken uit de hitlijsten en de muur in Berlijn was net op een fabuleuze manier een kopje kleiner gemaakt. Ik zou dat jaar examen doen op de Middelbare Technische School aan de Moermanstraat (destijds had de MTS in den Bosch nog twee vestigingen) richting Telecommunicatie net nadat de PTT door de staat werd geprivatiseerd. De uitslag van mijn examen was goed - ik was geslaagd en zou net na mijn verjaardag mijn diploma mogen gaan ophalen.
Er werd een eindexamen-feest georganiseerd en ook ik was uitgenodigd. Het zou een feest worden op de school en op het schoolplein (dat was toen nog mogelijk in die tijd) met zo'n 80 leerlingen uit verschillende stromingen onder het kopje Elektrotechniek. Er zou muziek zijn en eten en drinken en het zou gezellig worden. In die tijd was ik nog altijd heel onzeker van mezelf, niet op het gebied van leren en resultaten op school, maar meer op het gebied van zelferkenning en zelfvertrouwen. Iets wat er waarschijnlijk nooit helemaal uit zal gaan, maar gelukkig nu een heel stuk beter is dan toen.
Op de avond van het feest werd ik door mijn vader gebracht en gehaald. Het enige wat mijn vader had gezegd is dat ik op moest passen met alcohol, want dat was niet goed voor me. Ik had nog nooit gedronken, simpelweg omdat mijn ouders het me verboden hadden. Maar ze hadden ook door dat ze me niet eeuwig konden verbieden, dus mocht ik ook een biertje of iets anders aan alcoholica nuttigen als ik dat wilde. Ik was een beetje angstig om het te proberen want je hoorde horrorverhalen over delirium en katers en dat je er ziek van kon worden.
Het feest begon met knoertharde muziek, meestal popmuziek en wat softrock songs. Ik moet er even bij vermelden dat ik enorm op mezelf was die tijd, wanneer men mij tegenkwam was ik meestal alleen en had wel een aantal vrienden maar die waren niet op dat feest aanwezig. Mijn klasgenoten waren er ook allemaal al, dus sloot ik me aan bij hen. We feliciteerden elkaar met het behalen van het felbegeerde papiertje en ik zag ook een aantal leerkrachten die ons ook kwamen geluk wensen. En toen kwam het moment. Arjan, destijds de klasgenoot waar ik op school zowat alles mee samen deed, gaf me een biertje. ''Proost!''. Zou ik het wel doen? In gedachten zag ik mijn vader al roepen...''Ik had je nog zo gewaarschuwd!". Voor ik het wist had ik het glas aan mijn lippen. Het smaakte bitter, maar enorm verfrissend. Ik vond het lekker. Klaarblijkelijk mijn klasgenoten ook, want binnen no time hadden die al drie glazen soldaat gemaakt.
Er waren ook wat vriendinnen van klasgenoten aanwezig. Ikzelf was single, had nog nooit een relatie of iets in die trant gehad. Een meisje aanspreken veroorzaakte al een volksoploop onder al mijn personaliteiten, laat staan echt een gesprek beginnen. Maar toen ik aan mijn derde glas gerstenat bezig was voelde ik me steeds losser worden. Woah, wat is dit? Ineens voelde ik mijn angst wegebben, er opende zich een hele nieuwe wereld voor me. Who cares wat ze van me dachten, van mij en mijn zuidelijk bergmassief? En voor het eerst van mijn leven stapte ik af op een meisje en vroeg haar of ze het naar haar zin had. Dat beaamde ze, waarop ik vroeg wie ze was. Bleek het een vriendin te zijn van Thomas. Thomas zelf stond verderop met iemand anders te praten. Ik dacht nog, als Thomas het maar niet ziet. Die denkt minstens dat ik zijn vriendin probeer te versieren.
Op dat moment knalt de Lambada door de speakers en begint iedereen te dansen. Dansen en ik, dat is eigenlijk water en vuur. Niets voor mij, dus ging ik gewoon aan de kant en gaf iedereen de ruimte. Ik was eigenlijk nog aan het verwerken wat er mij zojuist overkomen was. Ik drink drie glazen bier, en mijn leven stond op zijn kop. Niet van de alcohol, alhoewel ik wel voelde dat ik lichtelijk aangeschoten raakte, maar van het feit dat dit spul ervoor zorgde dat ik dingen durfde die ik nog nooit gedurfd had. Ik vond het wel wat, dat bier. Ik vond het heel wat. En tot op de dag van vandaag vind ik dat het effect van alcohol een positieve werking heeft op mijn leven. En nu ik ouder ben en alcohol ook anders ben gaan zien als zijnde een genotsmiddel in de vorm van smaak en geur, helpt het mij nog altijd om losser te raken en dingen te doen die ik nog altijd lastig vind om te doen.
En nu ik in de media al maanden, jaren lang verhalen lees over de negatieve kanten van alcoholica en we midden in Dry January zitten kan ik niet ontkennen dat alcohol mij geholpen heeft om meer ''menselijke'' dingen te doen in plaats van als een zombie ergens aan een tafel te zitten wachten totdat het tijd is on maar huis te gaan. Je hoort dat alcohol meer kapot maakt dan goed is. Je hoort dat alcohol verslavend is. En dat is het ook. Wat ik later op een niet mis te verstane manier zou ontdekken. Want als iets je een goed gevoel geeft en bepaalde remmingen wegneemt, dan komt altijd het gevaar om de hoek kijken dat je er afhankelijk van wordt.
Die avond in 1989 zou een groot feest worden en ik had me in tijden niet zo goed gevoeld. Voor het eerst in mijn leven deed ik dingen die ik volgens mezelf nooit zou doen. En ik ga nu geen lofzang uitkraaien over hoe goed alcohol wel niet is, want er kleven wel degelijk meer negatieve kanten aan dan dat ik die avond zou bevroeden. Maar als je het als persoon creatief weet te gebruiken kan het een enorme verrijking zijn. En wees gerust, lieve lezers. Ik weet wat de keerzijde van de medaille inhoudt, en beloof jullie bij deze dat ik naast alcohol geen andere rare middelen ga gebruiken. Zo af en toe een jointje dan misschien, maar dat is dan ook alles.
Wat mijn volgende keerpunt gaat worden weet ik niet, ik ben geen waarzegger. Wat ik wel weet is dat er meerdere keerpunten aankomen en ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot het zover is. Tot die tijd, neem lekker een drankje met mate. En neem van mij aan, daar is geheel niets mis mee.
Reactie plaatsen
Reacties